"De Antwerpse Stadsschouwburg aan het Theaterplein wordt gesloopt, schrijft Het Laatste Nieuws. Dat heeft het schepencollege beslist. Het gebouw zit vol betonrot, dat weghalen zou miljoenen kosten. Het gebouw gaat ten vroegste tegen 2026 tegen de vlakte. Wat er in de plaats zou komen, is nog niet geweten. De stad is op zoek naar een nieuwe locatie voor een modern theatercomplex. De uitbater van de zaal begrijpt de beslissing. Theatergezelschap Hetpaleis hoopt dat het op de site kan blijven."
Wanneer ik dat gisterenavond op het nieuws zag voorbijkomen was het alsof er net een stukje van mijn jeugd was afgenomen. Alsof ze niet enkel het gebouw maar ook mijn herinneren met de grond zouden gelijk maken. Misschien klinkt dat nu allemaal wat melodramatisch en overdreven maar voor mij zijn dat toch belangrijke herinneren met een bepaald emotioneel gewicht. Die gigantisch grote zaal, de ellenlange met tapijt beklede trappen, de rode fluwelen stoelen waarvan je het zitvlak moest openklappen, de ruime inkomhal met links de vestiaire, rechts de toiletten en in het midden een bar en dan nog het enorme plein van gepolijst beton voor de deur dat overdekt was door een kolossaal afdak met immens lange poten. Als kind was al dat voor mij een bezienswaardigheid op zich, en dan moest de voorstelling nog beginnen.
Aangezien mijn vader nooit veel interesse had in cultuur op zich, was mijn moeder maar al te blij wanneer ik eindelijk oud genoeg was om mij mee te nemen naar allerhande voorstellingen. Uiteraard niet alleen in de Stadschouwburg, maar toch veel, gemiddeld zo een drie á vier keer per jaar zou ik zeggen. En elke keer als we daar waren namen we een brochure mee waar dan de voorstellingen voor de komende drie tot zes maanden in stonden. Waarna we dan thuis samen ezelsoren maakten op de pagina’s van de voorstellingen die we wilden zien. Van musicals tot opera en van ballet tot stand-upcomedy, we zagen het allemaal vanuit die fluwelen rode stoelen. We hebben er zelfs een aantal keer over nagedacht om twee van die stoelen te kopen. Ik bedoel natuurlijk niet om thuis in de woonkamer te zetten, maar effectief twee stoelen in de schouwburg zelf. Ik weet niet eens of dat nu nog bestaat maar vroeger kon dat. Als je meermaals per jaar naar het theater ging kon je vaste plaatsen kopen die dan altijd voor jou gereserveerd waren als je naar een voorstelling kwam. Uiteindelijk hebben we dat nooit echt gedaan en later is die hele traditie een beetje verwaterd.
Zelf heb ik ook altijd in het centrum van Antwerpen op school gezeten. Dus als we met de school een theatervoorstellingen gingen bekijken was dit ook geregeld in de Stadschouwburg. In het tweede middelbaar werkten onze school dan mee aan een uitwisselingsproject met de Koninklijke Balletschool Antwerpen. Neen dat wilt niet zeggen dat wij – de leerlingen van een tweede jaar aso – aan ballet moesten doen, maar dat is een conversatie voor een andere keer. Maar nu mag je wel één keer raden waar de Koninklijke Balletschool Antwerpen zich bevindt, jawel, in de Stadschouwburg. Om preciezer te zijn langs de achteringang. Maar dat wilde dus wel zeggen dat voor drie weken lang de Stadschouwburg van Antwerpen letterlijk mijn tweede thuis was.
Je kan je dan wel inbeelden dat ik het enorm spijtig vind dat dat iconische gebouw nu met de grond gelijkgemaakt zal worden. Ik snap de reden achter deze beslissing uiteraard wel, maar toch.
Theater is ook een zeer belangrijk onderdeel in de lessen Nederlands, alsook in het onderwijs in het algemeen. En ja, als ik het heel eerlijk toegeef had ik het mezelf ook wel stiekem een beetje voorgesteld om daar met mijn eigen klas binnen te wandelen en de verwondering op hun blikken te zien. Ook al woon ik zelf momenteel in Kessel en is dit wel een eindje, ik had het zeker de moeite gevonden om die uitstap te maken. Maar spijtig, het mocht niet zijn.
Of wie weet misschien toch, als alles volgens het plan loopt zou ik afstuderen in 2024, en volgens het artikel zou de Stadschouwburg niet tegen de grond gaan voor 2026. Dus, misschien is er nog hoop…
Lees het volledige artikel en bekijk de reportage uit Het Journaal via deze link:
Reactie plaatsen
Reacties