Een terugblik op de afgelopen drie jaar 

14 april 2024

De afgelopen drie jaar in de opleiding voor leerkracht secundair onderwijs, met een focus op het vak Nederlands, hebben toch een boeiende reis van persoonlijke en professionele groei gemarkeerd. Als fervent lezer had ik altijd al een sterke affiniteit met literatuur, maar mijn voorkeur neigde altijd meer naar volwassenenliteratuur. Echter, door de uitdagingen van het cultuurportfolio en mijn voorbereidingen voor mijn toekomstige rol als leerkracht, ben ik een diepere waardering gaan ontwikkelen voor young adult en jeugdliteratuur.

Het ontdekken van de schatten binnen de wereld van young adult en jeugdliteratuur was een openbaring. Ik realiseerde me al snel dat deze genres niet alleen bedoeld waren voor jongere lezers, maar dat ze een tijdloze aantrekkingskracht en diepgang bevatten die resoneerden met mijn eigen ervaringen en emoties, zelfs als volwassene. De thema's, personages en verhalen raakten me op een dieper niveau en lieten me zien dat literatuur niet gebonden is aan leeftijdsgrenzen. Meer nog, ondertussen realiseer ik mij dat ik ze vaak nog even goed vindt dan wanneer ik zelf 15 was.

Naast mijn ontwikkeling als cultuurparticipant op literair gebied, heeft mijn opleiding ook mijn horizon verbreed op andere culturele terreinen. Ik ben actief betrokken geweest bij verschillende culturele activiteiten, zoals toneelvoorstellingen, tentoonstellingen, en lezingen. Niet enkel voor het portfolio maar ook daarbuiten. Deze ervaringen hebben mijn begrip van kunst, geschiedenis en maatschappelijke vraagstukken verdiept, en hebben me geholpen om een meer holistische benadering van cultuur te ontwikkelen.

Kortom, de afgelopen drie jaar hebben me niet alleen geholpen om te groeien als cultuurparticipant, maar ook als mens en toekomstige leerkracht. Ik heb geleerd dat cultuur in al zijn vormen een essentiële rol speelt in ons leven, en ik ben vastbesloten om deze passie en waardering door te geven aan mijn leerlingen, zodat zij ook kunnen gedijen als nieuwsgierige, empathische en geïnformeerde burgers van de wereld.

Een balans van het afgelopen jaar

01 juni 2023

Het voorbije schooljaar was een waarin ik veel geleerd heb. Niet enkel in de opleiding maar ook over mezelf. Ik heb naast veel plezier ook heel veel moeilijke momenten gehad, maar daar wil ik het nu liever niet over hebben. Ik ben ook eindelijk fatsoenlijk begonnen aan het schrijven mijn eigen boek. Iets wat ik al jaren wil doen, maar telkens blijf uitstellen. Door een gebrek aan veel tijd zal dat waarschijnlijk ook wel een projectje worden van een aantal jaar. Maar meer wil daar voorlopig ook niet over kwijt. Mijn zomer heb ik goed afgesloten met een reis naar Turkije waar we ook een aantal prachtige plekken hebben bezocht. Om daarna nog wat festivalletjes te doen, en ook de muzikale kant van mezelf als cultuurparticipant te onderhouden. In november hebben we dan Harry Potter: A Forbidden Forest Experience bezocht in Lennik. Als je meer wilt weten over die ervaring kan je altijd mijn blogbericht bekijken onder het deeltje ‘Cultuur’. Tijdens de kerstvakantie heb ik dan nog een uitstapje gedaan naar De Winter Efteling. Dat was een kerstcadeau voor mijn moeder en grootmoeder. Wat geef je anders aan iemand die al alles heeft.

Nadien ben ik samen met mijn man ook nog drie dagen naar Wenen geweest. Dat was dan weer een kerstcadeautje van hem voor mij. In Wenen hebben we Harry Potter: The Exhibition bezocht. Ja inderdaad, het klopt wat je denkt, voor Harry Potter vlieg ik de wereld rond. Deze specifieke tentoonstelling staat maar een aantal keer per jaar, en telkens in een ander land. De keer voordien stond ze namelijk in Florida en dan leek Wenen ons toch net iets gemakkelijker. Het is een interactieve tentoonstelling waar je bij het binnenkomen eerst jezelf moet inloggen op hun systeem. Je geeft daarbij je informatie in: je naam, je leeftijd, en je e-mailadres. Maar je duidt onder ander ook aan wat je Hogwarts House is, of welke toverstok je graag wilt. Je ontvangt ook een armbandje met een chip in die gelinkt is aan het account dat je zonet gemaakt hebt. Daarna volg je het pad doorheen de tentoonstelling. Op verschillende plaatsen zal je schermen vinden waar je dat bandje kan scannen om daar een interactieve opdracht te doen. Als je de opdracht goed doet, krijgt jouw huis punten. Bij de uitgang staat dan een groot scorebord waar de puntentelling van de verschillende huizen wordt bijgehouden. De tentoonstelling zelf zit vol met relikwieën, props, exclusieve fragmenten, en decorstukken uit de films. Op het einde bevindt zich ook nog een enorme winkel van alles Harry Potter. Na afloop ontvang je dan ook nog een e-mail met de resultaten van jouw bezoek, en een aantal exclusieve kortingen op producten en evenementen.

Tijdens onze laatste dag in Wenen hebben we ook nog de Aqua Terra Zoo bezocht, een indrukwekkende zoo met groot aquarium van maar liefst 4,000 vierkante meter aan dieren. Maar dat is niet eens het imposantste aan het Haus des Meeres, zoals het daar heet. Het is namelijk gelegen in een gigantische glazen toren van niet minder dan 47 meter hoog, met bovenaan nog een restaurant met 360 graden zicht over de stad.

De rest van het jaar was op cultureel vlak spijtig genoeg minder interessant wegens een gebrek aan tijd. Maar met de zomervakantie voor de deur staan de plannen al klaar om daar wat aan te veranderen.

Terugblik op mijn reality check

02 juni 2022

Helemaal mee zijn met deze terugblik? Lees dan eerst even "Mijn reality check" onderaan de pagina.

Ben ik het afgelopen jaar een betere cultuurparticipant geworden? Misschien.
An sich vind ik dat wel een moeilijke vraag om mezelf te stellen, want wanneer ben je een goede cultuurparticipant.
Zoals in mijn eerste reality check te lezen valt (die ik eerder dit schooljaar schreef), was ik op zich al wel een vrij actieve cultuurparticipant. Vooral van thuis uit werd dit enorm meegegeven en ik heb hier zelf ook altijd wel van genoten.
Ook lezen en schrijven doe ik zelf enorm graag. De laatste jaren werd het wel steeds moeilijker om daar tijd voor te maken. Toen ik zelf nog naar de middelbare school ging, en nog thuis woonde, kon ik mezelf gemakkelijk op de bank tegen het raam neerzetten en een boek op een weekendje uitlezen. Nu heb ik daar vaak ettelijke weken voor nodig. Niet omdat het lezen op zich moeilijker of trager gaat, maar omdat ik de paar uur per week die ik daarvoor steel, eigenlijk al niet had om te beginnen. En hetzelfde geldt voor uitstappen zoals musea of theatervoorstellingen.
Moeilijker maakt het nog dat ik in mijn vriendenkring niet echt mensen heb die dat ook graag doen. Anders zou ik het nog als een soort combinatie bezigheid kunnen zien; werken aan je sociale en culture leven tegelijkertijd. Zoals ik eerder al zei ben ik dan wel opgelucht dat de opleiding je dit alles ‘verplicht’ te doen. Toen ik nog werkte was het vaak te makkelijk om te zeggen dat ik belangrijkere dingen te doen had. Nu hangen echter mijn resultaten binnen het vak Nederlands en mijn diploma in het algemeen af van het lezen van een boek of het bezoeken van een museum. Het is een soort verademing om dat excuus niet meer te hebben, en niet meer te kunnen gebruiken. En tegelijkertijd mag je iets dat je graag doet, doen om een diploma te krijgen, waarmee je dan op zijn beurt opnieuw dingen mee kan doen die je graag doet. Van een vicieuze cirkel gesproken.

Wat mijn visie of hoop voor de toekomst betreft wil ik dat absoluut wel blijven aanhouden, ook na de opleiding. Of ik daar dan ook per se een blog over zal blijven bijhouden denk ik niet. Maar ik vind het wel belangrijk om als taalleerkracht, of als leerkracht in het algemeen, te leven naar wat je voor je leerlingen nastreeft. Als je wilt dat je leerlingen groeien in hun culturele ontwikkelingen moet je dat als leerkracht zelf ook doen. Bovendien kan je toch ook enkel adequaat preken aan je leerlingen dat lezen leuk is, wanneer je zelf ook effectief graag en veel leest. En desondanks het feit dat hiervoor tijd vrijmaken met momenten een heuse uitdaging blijft, wil ik dat absoluut blijven doen.   

Mijn reality check

27 oktober 2021

Cultuur is altijd zeer belangrijk geweest in mijn opvoeding. Vooral mijn moeder heeft dit altijd belangrijk gevonden. Theater, ballet, opera, stand-upcomedy, lezingen, beurzen, musea, city trips, ...; het passeerde allemaal meerder malen per jaar de revue. En als ik terugdenk aan mijn jeugd (niet dat ik nu zo oud ben maar toch) dan zijn mijn beste herinneringen toch wel heel vaak aan deze uitstapjes gelinkt.                                                                                                                                                                                             Ook lezen is altijd zeer belangrijk geweest. Je zou letterlijk kunnen zeggen dat ik opgegroeid ben tussen de boeken, ze lagen altijd overal; in alle kasten gepropt, op de salontafel, in de zetel, op het keuken eiland, op de grond naast het toilet, echt overal achtergelaten. Het ging dan vooral over Engelstalige boeken, maar occasioneel kwam je tussen de rommelige bibliotheek van een huis ook al eens een Nederlandstalig boek tegen. De genres die je bij ons in huis kon vinden waren ook altijd zeer uiteenlopend. Maar zelf neig ik toch meer naar fictie en dan vooral fantasy, smut, thrillers, detectives en historische fictie. Waar ikzelf absoluut geen fan van ben zijn kleffe romans en foto’s met echte mensen op de cover van een boek, maar dat is natuurlijk maar gewoon mijn mening.                                                                                                                                                            
Door de jaren heen heb ik daardoor dan ook een enorme voorliefde ontwikkeld voor verhalen. Niet alleen om ze zelf te lezen maar ook om ze voor te lezen en naar te luisteren maar vooral om ze zelf te schrijven.

Wat ook regelmatig aan bod kwam waren film avondjes. De enkele weken per jaar die ik bij mijn vader spendeerde moesten deze vooral entertainend zijn, zoveel mogelijk actie en spannende scènes waren de grootste vereisten. Maar mijn moeder dacht daar helemaal anders over. De ideale situatie was dat de film zowel educatief als amuserend was, maar in realiteit was het ook vaak maar één van de twee. Doordeweeks werd er ook regelmatig naar de “gewone” tv gekeken en dan vooral naar BBC, zowel mijn moeder als ik zijn beide stiekem nogal fan van Britse comedy series.

Nu ik zelf volwassen ben, merk ik pas hoe moeilijk het soms kan zijn om tijd vrij te maken voor dat soort dingen. Zeker als je dat combineert met werken en een druk sociaal leven. Het klinkt misschien raar maar ergens is het een soort van verademing dat onze opleiding je “verplicht” jezelf bezig te houden met cultuur en literatuur. Er is geen reden voor excuses meer zoals, ik doe dat later wel of nu niet ik heb wel belangrijkere dingen te doen. 'Verplicht' is natuurlijk ook niet helemaal het juiste woord maar je snapt waarschijnlijk wel wat ik bedoel. Als leerkracht Nederlands later hoop ik dan ook het belang daarvan zoveel mogelijk te kunnen bijbrengen bij mijn leerlingen. En misschien zelfs een stukje van die liefde voor verhalen te kunnen overbrengen.

Kort gezegd apprecieer ik dat aspect van mijn opvoeding wel enorm. En plan ik om in de toekomst terug meer tijd vrij te maken voor dat wat voor een stukje toch mijn huidige personaliteit heeft gevormd.