'The Masked Singer: alsof een van 's lands grootste popsterren zou opdraven in een VTM-programma' - De Morgen

Om te beginnen was het al lange tijd geleden dat ik nog zo hard gelachen had om enerzijds het artikel zelf maar anderzijds ook de herkenbaarheid in mezelf ervan. Lê van sluit dan ook zijn pleidooi af met: “Ik kan hier wel neerbuigend doen over The Masked Singer. Ik kíjk, elke week opnieuw. Om tips te horen waar je niets uit kan opmaken, stemmen te horen die nét genoeg zijn gemanipuleerd. De nasmaak is vies, maar het is verdomd verslavend spul.” En dat is exact hoe ik mij voel na het bekijken van elke aflevering. En telkens opnieuw stel ik mezelf de vraag waarom ik net weer anderhalf uur en nog wat heb verspild aan zo een onzin wanneer ik ook iets geleerd zou kunnen bekijken met diepgang.

Wél, het antwoord is eigenlijk vrij simpel: het is helemaal geen onzin. Waarmee ik bedoel dat het geen tijdverspilling kan zijn wanneer het mij toch net dat anderhalf uur en nog wat heeft ontspant. Over de belachelijkheid van het programma spreek ik mij niet uit. Natuurlijk zijn er zaken waar ik meer uit kan leren. Maar het is niet noodzakelijk om dan ook enkel en alleen daaraan tijd te spenderen. Iets wat we vaak ‘nutteloos tijdverdrijf’ noemen is eigenlijk nét niet nutteloos. Het helpt ons heel even onze gedachten af te zetten van alles, en te ontspannen. En dat is ook exact wat jongeren nodig hebben. Daarmee wil ik niet zeggen dat we allemaal massaal naar The Masked singer moeten gaan kijken. Maar iedereen heeft iets nodig om gewoon even het verstand op nul te kunnen zetten. En dat is even belangrijk als boeken lezen en naar het nieuws kijken.

“Sinds de eerste editie in 2020 is The Masked Singer een belangrijke schakel in de war on drugs. Door het gedoogbeleid rond dit relatief nieuwe hallucinogeen slinkt het illegale druggebruik op vrijdagavond. Het is bovendien van mijn experimenten met antipsychotica geleden dat ik nog zo heb zitten ijlen. “Ik dacht aan Angèle”, zei Bart Cannaerts vorige week ernstig, speculerend dat een van ’s lands grootste popsterren als kraai zou opdraven in een VTM-programma.”

“Dua Lipa is fan van Angèle. Als dát je standaard is, denk je dan echt dat zo iemand zit te wachten op Andy Peelman die met slijm uit z’n bek en in gebrekkig Frans “je grand fan suis” stamelt? Wat is het volgende? Dat we massaal gaan geloven dat Stromae zich als een stierenmens verkleedt in ruil voor een levenslang abonnement op Streamz?”

“Zouden er beelden bestaan waarop te zien is hoe een stagiair een kinderzwembad met angstzweet vult tijdens de opdracht om Rocco Granata, Salvatore Adamo of Jan Leyers op te bellen met de vraag of ze een deelname aan The Masked Singer zien zitten? Waarop de makers een ‘nee’ krijgen, vervolgens ook andere artiesten met eigenwaarde passen en ze uiteindelijk uitkomen bij BV’s die 1) te veel tijd hebben of 2) een doorbraak proberen te forceren.”

Naast een lach valt er nog iets te halen uit dit artikel: eerlijkheid. Jongeren zullen tijdens lessen Nederlands meermaals reviews moeten schrijven over verschillende zaken. En de beste manier naar mijn idee om ze dat goed te laten doen, is door ze een review te laten schrijven over iets wat hen zelf interesseert. Nog een reden waarom ‘nutteloos tijdverdrijf’ niet nutteloos hoeft te zijn. Maar in een review moet een leerling ook eerlijk kunnen zijn, zowel met zichzelf als met de lezer. En dat is Elmo Lê van hier zeker. Hij schrijft een oratie van een artikel over het desillusioneel vermaak van het programma en beschrijft daarbij alle hautaine ideeën van de jury naast de slinkse motieven van de deelnemers en programmamakers. Maar is dan ook weer zo eerlijk om te vermelden dat hij zelf welke elke vrijdagavond voor zijn televisie gekluisterd zit om toch maar naar het hallucinant schouwspel te kunnen kijken.