Het artikel gaat over een Vlaams canon dat overzicht zal bieden van gebeurtenissen, figuren en kunstwerken die een bijzondere betekenis bezitten voor onze Vlaamse geschiedenis. En of dat al dan niet een goed idee is om zo een canon in te richten. Vlaams minister Jan Jambon (N-VA) is alvast voorstander. In het voorjaar van 2023 zal de beslissing vallen.
Persoonlijk ben ik ook een voorstander van zo een canon. Geschiedenis is niet een van mijn onderwijsvakken maar wel een van mijn interesses. En bij het kiezen van mijn twee keuzevakken heb ik toch wel wat twijfel gehad om die richting uit te gaan. Geschiedenis en Nederlands leunen bovendien op veel vlakken dicht bij elkaar aan, en ondersteunen elkaar vaak.
Een Vlaams canon zal volgens mij ook een handig document, of een soort leidraad zijn voor het geschiedenisonderwijs. Maar het mag niet gebruikt worden als een afbakening. Het moet ondersteunen, niet beperken. Men kan onmogelijk alles in de Vlaamse geschiedenis in dat canon plaatsen. Dat zou ook het nut van zo een document wegnemen natuurlijk. Dus er zal uiteraard nog veel meer te leren zijn dan wat daarin staat. Denk maar aan de plaatselijke geschiedenis van bepaalde streken of dorpen in Vlaanderen. Als je daar naar school gaat kan dat een interessante toevoeging zijn aan de lessen over Vlaamse geschiedenis.
Of details of bepaalde vakdomeinen. Als je bijvoorbeeld een richting volgt in mode zou er tijdens de lessen Vlaamse geschiedenis wat meer kunnen gefocust worden op het modieus aspect ervan.
Op dat vlak is mijn mening zeer gelijkend aan die over de literaire canon. Ik vind het belangrijk dat zo een document bestaat zodat belangrijke Nederlandstalige literatuur niet verloren gaat of vergeten wordt. En zodat leerlingen ook kennis kunnen maken met literaire werken uit verschillende tijden. Maar het mag niet alleen daarbij blijven. Leerlingen moeten ook kunnen kennismaken met andere en modernere werken. Die misschien van minder belang zullen zijn in de geschiedenis, maar toch elks op zichzelf een waarde hebben. Daarbij moeten leerlingen ook zelf opzoek kunnen gaan naar wat ze graag lezen. Want uiteindelijk vind ik het belangrijker dat iemand graag leest dan dat ze lezen wat van literair belang is. Leesplezier bevorderen zal niet gedaan worden door jongeren te verplichten iets te lezen wat ze niet interessant vinden. Maar leesvaardigheid, woordenschat, letterkundigheid en identiteit worden wel allemaal gestimuleerd door diversiteit.
Lees hier het volledige artikel:
Reactie plaatsen
Reacties