Op de kaft
"Ik was dertien minuten dood. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik in het ijskoude water terechtkwam, maar dit weet ik nog wel: het was geen ongeluk en ik was niet suïcidaal. Ze zeggen dat je je vrienden dichtbij moet houden en je vijanden nog dichterbij, maar als je een tiener bent, is het moeilijk om ze uit elkaar te houden. Mijn vrienden houden van me, dat weet ik zeker. Maar dat betekent niet dat ze niet hebben geprobeerd om me te vermoorden."
Mijn motief
Eigenlijk ben ik altijd al wel fan geweest van detectiveverhalen, van die echte ‘whodunits’, waarin een moord of dergelijk geval gebeurt dat iemand dan moet gaan oplossen. En meestal vind ik ze dan zelfs nog beter als de ‘detective’ in het verhaal geen echte detective is, of toch geen officiële instantie. Dat maakt het allemaal wat ingewikkelder en zelfs een beetje heimelijk of clandestien, net omdat het geen ‘officieel’ onderzoek is.
Al van kinds af aan keek ik dat soort series en films graag, en later ging dat dan over in het lezen van boeken vol spanning zoals onder meer de reeks van Sara Shepard of klassiekers, met name Agatha Christie. Dit boek paste dus perfect thuis in dat straatje, en mijn keuze was dit keer snel gemaakt.
Het excerpt
Op een vroege, koude ochtend wordt het schijnbaar levenloze lichaam van Natasha (Tasha) Howland teruggevonden langs de rand van de rivier door een wellicht toevallige wandelaar. Was het een ongeluk? Of toch niet?
Tasha was technisch gezien 13 minuten dood, en na het ontwaken in het ziekenhuis blijkt ze ook nog eens te lijden aan geheugenverlies, ze herinnert zich niets meer van die bewuste avond. Haar beste vriendinnen, Jenny en Hayley, hebben duidelijk iets te verbergen. Maar ook haar ex-beste vriendin Becca stelt zich vragen.
Het drietal Tasha, Jenny en Hayley, stonden op hun school bekend als de populaire meisjes, Becca daarentegen had nogal het imago van een ’loser’. Maar na die dramatische avond blijft van dat onaantastbare voorkomen nog maar weinig over.
Tasha wordt geplaagd door nachtmerries en kan zich maar niet herinneren wat er die nacht gebeurd is. Uiteindelijk sluiten zij en Becca in het geheim een pact en gaan ze samen opzoek naar de waarheid. Terwijl ook inspecteur Bennett, een vrouwelijke rechercheur, de zaak uitspit.
Het hele verhaal begint met een groot vraagteken, wat is er die nacht gebeurd en was het überhaupt wel een ongeval?
Doorheen het boek krijg je elementen voorgeschoteld in de vorm van verschillende perspectieven die elk een stukje van de puzzel vormen. Enerzijds krijg je de visie op de feiten van Becca, die grotendeels het verhaal vertelt. Daarnaast krijg je ook nog dagboekfragmenten van Tasha te lezen, verdachte sms-gesprekken tussen Jenny en Hayley, flarden van consultatie gesprekken tussen Tasha en haar psycholoog en aantekeningen en uittreksels van verhoren uit het dossier van inspecteur Bennet. Elk van deze perspectieven versterken elkaar en betrekken je bij de gedachtegang en gevoelens van de personages. Stiekem observeer je hun levens en kom je telkens een stapje dichter bij de waarheid.
Ongeveer over de helft van het verhaal begint dan ogenschijnlijk alles op zijn plaats te vallen. Elk puzzelstukje krijgt een logische verklaring en Tasha heeft haar geheugen terug.
Maar er klopt iets niet, we hebben namelijk nog een half boek te gaan, wat gebeurt er dan in de rest?
Alles lijkt in eerste instantie normaal, nu de hoegenaamde daders zijn opgepakt en elk element duiding heeft gekregen. Maar niets is minder waar.
Elk aspect van het hele enigma krijgt een staartje, en niets blijkt nog te zijn wat het lijkt. Na een tijdje begint ook Rebecca, die Natasha eindelijk terug vertrouwde, te twijfelen over het hele verhaal. Tot slot komt dan eindelijk de waarheid naar boven, alles waarop je dacht een antwoord te hebben, blijkt verkeerd. En ik beloof het je, je raad nooit wat de echte waarheid is. Een apotheose met opgeloste elementen die terug boven worden gehaald, nieuwe thema’s, de duistere gedachtegang van niemand minder dan Natasha en een geheel andere wending.
Een zinderend boek
“Ik kon het niet neerleggen”, een quote van legende Stephen King die we kunnen lezen op de cover.
En gelijk heeft hij, 13 minuten van Sarah Pinborough is een geweldig boek. Het leest vlot, het is meeslepend, geloofwaardig en kwetsbaar, kortom een ingenieus uitgewerkt verhaal. Het zit vol leugens, manipulatieve spelletjes, intriges, personages met verborgen agenda’s en drama. Alle zijverhalen die zich afspelen en vertakt zijn in het hoofdverhaal zorgen ook nog eens voor een levensecht en realistisch verhaal. Met enorm sterk uitgewerkte personages, die onzeker en oprecht kunnen zijn maar ook meedogenloos en manipulatief. Niets in dit boek is wat het lijkt, na een tijd is iedereen en alles verdacht, en wanneer je begint te lezen kan je het inderdaad maar moeilijk neerleggen.
Reactie plaatsen
Reacties