Op de kaft
‘5 oktober 13.34 u. Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven. Dit is het verhaal van twee mensen. Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.’
Wat. Een. Boek!
Het is een liefdesverhaal, maar het is er geen. Het gaat over de liefde tussen Anna en Leonard, maar het gaat ook over de onmogelijke liefde tussen Anna en Leonard. Het is mooi, intiem en warmhartig, maar het is ook onbehaaglijk, melancholiek en somber. Het is treffend en realistisch, maar vooral is het herkenbaar.
Het deel van het verhaal dat voortaan permanente residentie heeft in mijn hoofd
Het verhaal begint met Anna die van de TGV afstapt in Montpellier. Het enige wat we op dat moment weten is dat ze haar kopie van Kazuo Ishiguro’s ‘Never let me go’, een boek dat overigens ook zeer hoog staat op mijn lijst met favorieten, is vergeten. Met daarin drieëntwintig liefdesbrieven die Leonard voor haar schreef. De vrouw die tegenover Anna zat op de trien neemt het boek op en laat ons meelezen in de brieven. Drieëntwintig brieven verspreid over een periode van omstreeks drie maanden. Van juli tot oktober. Op het eerste zicht betuigen ze van een gelukkige romantische tijd, een beetje een roze-bril gevoel. Hoewel die tijd toch behoorlijk kort was, geven de brieven blijk van het tegendeel. Nadat we ze vanuit een dan nog onbevangen perspectief een eerste keer hebben gelezen springen we terug in de tijd, naar eind juni, naar een paar dagen voor de eerste brief van Leonard. Nu krijgen we de brieven opnieuw te lezen, deze keer echter in hun context. We volgen elke fase uit het liefdesverhaal van Anna en Leonard met de brief die bij het schouwtoneel hoort. En krijgen zo ook het bredere plaatje van de rollercoaster van een relatie te zien. Het verhaal gaat op en neer, heen en weer, twee stappen vooruit en eentje achteruit of omgekeerd, net zoals de relatie tussen Anna en Leonard.
Ik die kies voor een liefdesverhaal?
De kaft van het boek alleen al was voldoende om mijn aandacht te trekken. De roze enveloppen met reliëf op de cover geven een soort romantische en melancholische maar mysterieuze indruk. Ook de korte samenvatting greep mijn aandacht.
Maar inderdaad doorgaans ben ik geen fan van kleffe romans, het idee van een liefdesverhaal wat er eigenlijk geen is. En een boek dat meer over psychische verwarring, twijfel en zelfhaat gaat dan over sprookjesachtige gevoelens spreekt mij echter wel aan. Uiteraard waren deze controversiële en complexe gevoelens en gedachten ook waardoor ik tijdens het lezen geïnvesteerd bleef. Maar ook het unieke vertelperspectief en de onconventionele vertelstijl van Zita Theunynck creëerden belangstelling tijdens het lezen.
Ronduit een aanrader!
Reactie plaatsen
Reacties